به گزارش «فرهنگ امروز»، گروه سه نفره موسیقی «سگ‌های زرد» به نام های آرش فرازمند، سروش فرازمند و علی اسکندریان توسط یکی از اعضای اخراجی یکی دیگر از گروهی های راک ساکن بروکلین نیویورک به نام «فریکیز» که «علی اکبر رفیعی» نام داشته در بروکلینِ نیویورک کشته شدند.

افراد به قتل رسیده، همگی از اعضای یک گروه موسیقی زیرزمینی راک ایرانی به نام«سگ های زرد» بودند. بنابر آخرین اخبار واصله و نیز اظهارنظر رئیس پلیس نیویورک، علی‌اکبر رفیعی پاسی پس از نیمه شب یازدهم نوامبر(دوشنبه) فردی با مسلسل کالیبر ۳۰۸ وارد محل زندگی این جوانان در محله ویلیامزبرگ شرقی شده و طبقه به طبقه منزل را جست‌وجو کرده و به سمت همه ساکنان محل اقامت سگ‌های زرد شلیک می‌کند؛ سه نفر، را با شلیک گلوله به سر و صورت کشته و نفر چهارم هم از ناحیه دست با شلیک دو گلوله زخمی می‌کند. علی‌اکبر سپس به پشت بام رفته و با شلیک یک گلوله به گلوی خود و سمت مغز، جان خود را نیز می‌گیرد.

به گفتۀ برخی منابع آگاه، فرد ضارب که از اعضای سابق گروه موسیقی زیرزمینی دیگری به نام«فریکیز» بوده و چندی پیش به دلیل فروش وسایل این گروه، اخراج شده بود و گویا رابطۀ دوستانه ای با اعضای گروه «سگ های زرد» نیز داشته است.

«سگ‌های زرد» از گروه‌های مطرح موسیقی راک زیرزمینی در تهران بودند که در سال۲۰۰۶ به عنوان پناه‌جو به آمریکا رفتند. گفتنی است، «سگ های زرد» پس از حضور در فیلم سینمایی «کسی از گربه های ایرانی خبر ندارد» ساختۀ بهمن قبادی حضور یافته و به شهرتی نسبی نیز دست یافته بودند.

پروندۀ این جنایت بسیاری از رسانه های امریکا را به خود معطوف ساخته و از سوی نیروهای پلیس و کارآگاهان خصوصی در حال پیگیری است.

اما مسئولین فرهنگ و هنر کشور و رسانه‌های ایرانی هم پس از انتشار خبر مرگ آنها، به بررسی این حادثه پرداختند و بازار اخباری مثل هزینه 100 میلیون تومانی برای انتقال آنها از آمریکا به ایران داغ شد.

در این میان محمد سریر،  رییس هیأت مدیره خانه موسیقی ایران به خبرنگار فارس گفته است: این دو برادر فرزندان خانم فرازمند هستند که از فیلم‌نامه نویسان و عضو کانون فیلم نامه نویسان خانه سینماست. این خانواده تنها دو فرزند داشتند که هر دو هم اینطور شدند. بحث زیر زمینی هم خود مقوله‌ای است. در کشور ما همه آمدند روی زمین. البته در خارج هم همه دوست دارند زیر زمینی باشند و یک شأنی برای خود قائل قائل هستند.

 وی ادامه داد: اینها از جوانانی بودند که در سینما هم یک فیلم بازی کردند. اینطور شد که ما به اتفاق در خانه سینما نشستیم و صحبت کردیم که چه باید بکنیم؟ بعد مطرح شد که برای انتقال آنها کاری کنیم و برای تدفین این دو عزیز که هنرمند هم بودند جایی باشد که برای خانواده آنها هم حقی باشد که داشتند.

وی افزود:  ما نیز نباید نظرات شخصی خود را دخیل به این موضوع کنیم و به یک خانواده فرهنگی و هنری نباید این ضربه وارد شود. من هم خودم آنها را ندیده بودم. از روی حس انسان دوستی این کار انجام گرفت و باید از بچه‌هایی که عنادی ندارند در آن طرف حمایت کرد و از نگاه انسان دوستانه با آنها برخورد شود. فکر نکنند که آنها را دور انداخته‌ایم.ما برای انتخاب هنرمندان در قطعه هنرمندان ملاحظاتی را هم داریم اما به طور معمول در همان چارچوب عمل می‌کنیم و در مواردی هم مرکز موسیقی ارشاد کسی را برای این امر معرفی می‌کند. در نهایت به نظرم باید نگاه انسانی نگاه کنیم.من دیدم که آن طرف و رسانه های خارجی دیگر روی این مانور داده شد که اینها به ما پناه آوردند و نظام از آنها حمایت نمی‌کنند.اصلا مهم نیست که هنرمند کجا زندگی می کند مهم این است که ملتی به آنها فکر می کنند. و هنرمندان ما هم قلبشان به خاطر این مملکت می‌تپد.

اما در این میان پای علی مرادخانی، معاون هنری وزارت ارشاد هم به این واقعه باز شده و در این خصوص گفته است: این دو بچه‌های آقای فرازمند هستند، من در جریان واقعه نبودم. در این رابطه آقای سریر با من تماس گرفت و گفت که آنها در زمینه موسیقی فعالیت داشته‌اند و حتی در یک فیلم (گربه‌های ایرانی) هم ایفای نقش کرده‌اند و هنرمندند.آقای ایوبی و معاونت سینمایی هم  زحمت کشیده، کمک کرده که آنها به ایران برگردند. خانه سینمایی‌ها هم در این زمینه به خاطر آقای فرازمند خیلی زحمت کشیدند. تو هم اگر میتوانی کمک کن که این دو در قطعه هنرمندان دفن بشوند تا لااقل گفته بشود که این دو شهروندان ما بوده‌اند. من هم گفتم حرفی ندارم ولی اینجا یک قاعده‌ای دارد و شما باید یک نامه‌ای بنویسید و تائید کنید من هم این کار را می‌کنم. ایشان هم گفت باشد من پیگیری می‌کنم. چند وقت بعد آقای نوربخش یک نامه‌ای برای من از خانه موسیقی فرستاد در مورد اینها. من در دفترم نبودم. بچه‌ها گفتند که نامه فرستاده شده و من هم گفتم پی‌گیری کنید. البته این را هم بگویم که مخالف نبودم به این مساله. به این دلیل که آقای فرازمند خودشان سال‌ها در زمینه فرهنگی فعالیت کرده‌اند، بعد این اتفاق برایشان بیفتد و کسی هم در داخل به دلایل سیاسی تحویلشان نگیرد. این موضوع را صد چندان می‌کند. ضمن اینکه در خارج از کشور هم یک مساله‌ای است. نه در وطن و نه در داخل سرزمینی داشته باشم، فشار زیادی دارد.